Ήταν το 1970, όταν σκέφτηκα να ιδρύσουμε ένα ακόμα κοινωφελές Σωματείο, που θα μπορούσε να προσφέρει κάτι χρήσιμο στη γενέτειρά μας, τα Φιλιατρά. Αυτή τη φορά ο στόχος ήταν να αναλάβει ένας νέος Σύλλογος (ο ΟΦΑ), να δραστηριοποιηθεί με κάθε μέσο και τρόπο, για να συμβάλει, κατά το δυνατόν, στη τουριστική ανάπτυξη μιας παραθαλάσσιας περιοχής του τόπου μας, όπως ήταν ο Αγρίλης, μετά μάλιστα και την ανέγερση του νέου τουριστικού κέντρου ΜΠΑΡΑΚΑ, το 1968, στην ίδιαν περιοχή.

Δεν ήταν η πρώτη μου φορά που είχα αποφασίσει να επιχειρήσω την ίδρυση ενός κοινωφελούς Συλλόγου. Είχε προηγηθεί η ίδρυση του Μορφωτικού Συλλόγου Φιλιατρών «ο ΠΥΡΣΟΣ» το 1958, όταν είχα επιστρέψει τότε από την Αμερική και ήμουν μόλις 22 ετών.Μετά την επιστροφή μου, αναγκάστηκα να μετοικήσω μόνιμα στην Αθήνα, όπου και αναμίχτηκα ενεργά (1963-1966) στο Δ.Σ. της Αδελφότητας «Η ΕΡΑΝΗ», των εν Αθήναις Φιλιατρινών. Χρειάζεται όμως να σταθώ αρκετά στην προηγηθείσα αυτήν περίοδο, γιατί η ως άνω ανάμιξή μου με την ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ και με την Επιτροπή ανέγερσης του κέντρου ΜΠΑΡΑΚΑ, ήταν κομβικής σημασίας σημεία για μένα και αν δεν είχε προϋπάρξει η ανάμιξή εκείνη, ίσως και να μην είχα οδηγηθεί στο να ιδρύσω τον ΟΦΑ.

Στο Δ.Σ. της ΕΡΑΝΗΣ, μπήκα το 1963 και ανέλαβα την θέση του Εφόρου και όλες τις διοργανώσεις διαφόρων εκδηλώσεων της Αδελφότητας, μεταξύ των οποίων ήταν και η κατ’ έθιμον ετήσια χοροεσπερίδα, όπως και η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας. Πάγιες και επαναλαμβανόμενες δηλαδή εκδηλώσεις, που δίδονταν μέχρι τότε σε μια μικρή κοσμική ταβέρνα των προαστείων, στις οποίες και συγκεντρωνόντουσαν περί τους 150-200 Φιλιατρινοί της Αθήνας και οι οποίες απέφεραν συνήθως ένα καθαρό κέρδος για το Σύλλογο, περί τις 1000 έως 2000 περίπου τότε δραχμές.

Επειδή συγχρόνως την ίδια εκείνη περίοδο, είχα προσληφθεί ως ιδιαίτερος Γραμματέας του Τομ Πάππας είχα επίγνωση της σιγουριάς, ότι θα μπορούσα άνετα να τολμήσω μια εκ βάθρων ανατροπή στις συνηθισμένες εκείνες εκδηλώσεις του Συλλόγου και να επιχειρήσω να κάνω κάτι το πολύ καλύτερο, πολύ πρωτοποριακό και πολύ πιο προσοδοφόρο για το Σύλλογο.

Αποφάσισα λοιπόν τη μεν χοροεσπερίδα να την κάνω στο πολυτελές ξενοδοχείο του Συντάγματος KING GEORGE, τη δε κοπή της πίτας, στο …HILTON!!! Αυτό όπως ήταν φυσικό ξεσήκωσε πολλές έντονες διαμαρτυρίες και σοβαρές αντιρρήσεις από παντού, οι οποίες και με ανάγκασαν να εγγυηθώ τότε προσωπικά, ότι θα καλύψω ο ίδιος, τις όποιες τυχόν ζημιές του Συλλόγου. Είχα μετρήσει τις δυνατότητές μου και δεν φοβόμουνα βέβαια καθόλου. Η χοροεσπερίδα λοιπόν στο πολυτελές ξενοδοχείο συγκέντρωσε περί τα 850 άτομα (με πολλές συμμετοχές συναδέλφων μου από την ESSO PAPPAS) και η οποία απέφερε τότε ένα καθαρό κέρδος, μεγαλύτερο από 100.000 δραχμές!!! Μεγάλη επίσης επιτυχία είχε και η κοπή της πίτας στο Χίλτον από πλευράς προσέλευσης και καθαρών κερδών. Στην επιτυχία των εκδηλώσεων αυτών, συνετέλεσε ασφαλώς η πολύ καλή προετοιμασία του όλου καλλιτεχνικού μουσικοχορευτικού προγράμματος και στο καλό οικονομικό αποτέλεσμα, συνετέλεσαν, η αυξημένη τιμή της κάρτας εισόδου, ο πολύ μεγάλος αριθμός των προσελθόντων και η πολύ πλούσια προσφορά δώρων για τη λαχειοφόρο αγορά. Για να πάρει μια ιδέα κάποιος, με το τι ισοδυναμούσαν οι 100.000 δρχ. της εποχής εκείνης, αρκεί να σας πω, ότι μπορούσες εύκολα, με 200.000 περίπου δρχ., να αγοράσεις ένα τριάρι διαμέρισμα, σε κάποιο καλό προάστειο της Αθήνας!

Οι επιτυχημένες αυτές εκδηλώσεις λοιπόν, με έκαναν να εμπιστευτώ περισσότερο τις διοργανωτικές δυνατότητές μου και να σκεφτώ, ότι με ένα καλά μελετημένο και καλά επίσης οργανωμένο προγραμματισμό ανάλογων δραστηριοτήτων, θα μπορούσαν οι διάφορες εκείνες εκδηλώσεις των πατριωτικών Συλλόγων, όπως ήταν και η Αδελφότητα, να αποφέρουν πάρα πολλά έσοδα, τα οποία και θα μπορούσαν, αντί να διοχετεύονται και να σπαταλούνται άσκοπα σε εφήμερους στόχους, να διοχετεύονται αντίθετα προς κάποια παραγωγικά έργα, όπως επί παραδείγματι ήταν και η τουριστική ανάπτυξη μιας παραθαλάσσιας περιοχής των Φιλιατρών, όπως και ο Αγρίλης. Έκανα λοιπόν τότε την πρόταση στο Δ.Σ., να διατεθεί πρώτα ένα ποσό 20.000 δρχ. στον ΠΥΡΣΟ που το χρειαζόταν για να αγοράσει ένα δεύτερο ακόμα οικόπεδο, για να χτίσει το Πνευματικό Κέντρο του (το σημερινό ΦΟΥΡΝΑΡΑΚΕΙΟ), και το υπόλοιπο ποσό να διατεθεί για την κατασκευή ενός μικρού ξενώνα στον Αγρίλη. Υπήρχε βέβαια και η προϋπόθεση, να έρθουμε προηγουμένως σε συνεννόηση με το δήμο Φιλιατρών και με άλλους οικονομικούς παράγοντες του τόπου, οι οποίοι και θα μας διαβεβαίωναν ότι θα μπορούσαν να ενισχύσουν την αποπεράτωση του έργου αυτού. Η πρόταση όμως αυτή απορρίφτηκε …«μετά πολλών επαίνων», λόγω μιας άγονης πολυφωνίας, διχογνωμίας και ασυνεννοησίας επί των διαφόρων προτάσεων, που ο καθένας έκανε! Μόνο οι Τηλέμαχος Κάης, ο Γιάννης Μαραγκός και κάνα δυο άλλοι, είχαν συμφωνήσει με την πρότασή μου. Μετά το αδιέξοδο που επικράτησε ως προς τη διάθεση των χρημάτων εκείνων (που ήταν τότε συνολικά περί τις 130.000 δραχμές), απογοητεύτηκα πλήρως και όπως ήταν φυσικό παραιτήθηκα μετά απ’ ολίγο από την Αδελφότητα, χωρίς όμως ποτέ να βγάλω και απ’ το μυαλό μου τη σκέψη μου, να συνδράμω κάποτε στο μέλλον, με κάποιον εντελώς διαφορετικό τρόπο, στη τουριστική ανάπτυξη του τόπου μας.

Και τότε ήταν, που ξαφνικά ήρθε η πρόταση από κάποιο μέλος της επιτροπής της εκκλησίας του Αγρίλη, να αναλάβω να συγκεντρώσω τα απαιτούμενα χρήματα, για να χτιστεί ένα τουριστικό κέντρο, που θα αντικαταστούσε τη μικρή και άβολη τότε «Μπαράκα» του Αγρίλη. Είχαν μάθει για την επιτυχία των εκδηλώσεων της Αδελφότητας και ήξεραν καλά το στόχο τους! Η ευκαιρία που τόσο πολύ περίμενα, ήταν ήδη μπροστά μου και δεν μπορούσα να την αφήσω να φύγει!

Δέχθηκα ευχαρίστως, αλλά κάτω από κάποιους όρους, που πρότεινα: Να με εμπιστευτούν κατ’ αρχάς να επιλέξω ως συνεργάτες μου, τον Γιάννη Μαραγκό και τον Τηλέμαχο Κάη, για να καταρτιστεί μια τριμελής Επιτροπή, την οποία και πρότεινα, για να συγκεντρώσει τα χρήματα. Να ανατεθεί δε στον αρχιτέκτονα Γιώργο Χριστόπουλο να εκπονήσει το σχέδιο της Μπαράκας, στον μηχανικό Αλέκο Χριστόπουλο η στατική μελέτη και στους μηχανικούς Νίκο Χριστόπουλο και Αντρέα Παρρίσο να κάνουν την επίβλεψη του έργου και να αναλάβουν την έκδοση της άδειας πολεοδομίας και την αναζήτηση των τοπικών εργολάβων. Ήξερα καλά, ότι όλοι αυτοί θα δεχόντουσαν να προσφέρουν προθυμότατα και εντελώς δωρεάν τις υπηρεσίες τους. Δυο ακόμα Αγριλιώτες προσφέρθηκαν εθελοντικά επίσης να διεκπεραιώνουν τις διάφορες εργασίες, οι οποίοι και βοήθησαν πολύ το έργο μας. Ήταν οι πάντα παντού παρόντες, σε κάθε κοινή προσπάθεια. Οι Μάριος Βορρές και Μπάμπης Μανώλης. Για όλες δε τις χρηματικές και τις σε υλικά δωρεές που θα ακολουθούσαν, έθεσα τον όρο ότι θα εκδίδονταν πάντοτε αποδείξεις της εκκλησίας του Αγρίλη και θα δημοσιεύονταν επίσης οι δωρεές αυτές στο περιοδικό ΦΙΛΙΑΤΡΑ. Η δε Επιτροπή της εκκλησίας, θα πλήρωνε τους εργολάβους και τους εργάτες, μόνο κατόπιν ελέγχου και υπογραφής του Ν. Χριστόπουλου. Θα αναλάμβανε τέλος η Επιτροπή της εκκλησίας, να κάνει και τον οικονομικό έλεγχο επί των διαφόρων εργολαβικών προσφορών στις δημοπρασίες και να κάνει και επανέλεγχο, σε οποιουσδήποτε λογαριασμούς θα επιθυμούσε. Οι όροι αυτοί έγιναν αποδεκτοί χωρίς επιφυλάξεις και η Μητρόπολη αμέσως εξουσιοδότησε επίσημα την τριμελή ερανική επιτροπή.

Η εκστρατεία για τη συγκέντρωση χρημάτων και υλικών, ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Συνολικά τα χρήματα και η αξία των δωρεάν υλικών που συγκεντρώσαμε για την ΜΠΑΡΑΚΑ, ξεπέρασαν τις 600.000 περίπου δραχμές. Το έργο έγινε πολύ γρήγορα με μεγάλη επιτυχία και τα εγκαίνια έγιναν με επισημότητα σε διάστημα λίγων μηνών, με την παρουσία της τότε Βελγίδας «Μις Διεθνής Τουρισμός» και μεγάλου πλήθους Αγριλιωτών. Ήταν μια κομβικής σημασίας η ημέρα εκείνη για τον Αγρίλη. Τα παλιά άσχημα και μίζερα του παλιού θέρετρου, είχαν αντικαταστεί με πολλές αισιόδοξες ελπίδες, για ένα πολλά υποσχόμενο αύριο.

Τα τρία μέλη πάντως που πρωταγωνίστησαν σ’ αυτή τη μεγάλη και ωραία προσπάθεια, εζήτησαν τα ίδια –για λόγους σεμνότητας- να μην αναφερθούν τα ονόματά τους στην αναμνηστική μαρμάρινη πλάκα που εντοιχίστηκε έξω απ’ τη ΜΠΑΡΑΚΑ και η επιθυμία τους αυτή έγινε σεβαστή.

Μετά την αποπεράτωση της νέας Μπαράκας, όλοι τότε ζητούσαν να συνεχιστούν τα εξωραϊστικά έργα στον Αγρίλη, προκειμένου να γίνει ένας πολύ καλύτερος και ωραιότερος τόπος επίσκεψης, παραθερισμού, αλλά και μόνιμης διαμονής! Το κλίμα ενθουσιασμού των Αγριλιωτών και οι προσδοκίες τους για ένα καλύτερο αύριο, δεν με άφησε καθόλου ανεπηρέαστο. Είχε αποδειχτεί εξάλλου από τις προηγηθείσες δραστηριότητες, ότι πολλά πράγματα θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν εύκολα από ομάδες δυναμικής πρωτοβουλίας και δράσης, εάν ήταν δυνατόν να εξασφαλιζότανε, η σύμπνοια, εμπιστοσύνη, αγάπη και η καλή συνεργασία μεταξύ των μελών των ομάδων αυτών, που θα αποφάσιζαν να εργαστούν μαζί, προγραμματισμένα, μεθοδικά, επίμονα, αποφασιστικά και με πολύ κέφι, όπως είχε γίνει ακριβώς στην περίπτωση της Μπαράκας, σε αντίθεση με εκείνες τις πολυφωνίες, διχογνωμίες, διαφωνίες και ενστάσεις που είχαν επικρατήσει στην Αδελφότητα, για το πού θα διατίθεντο τα χρήματα των εκδηλώσεων.

Δεν χρειάστηκε και πολύ για να σκεφτώ και ν’ αποφασίσω. Είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μου για το πώς θα δραστηριοποιηθούμε στην περίπτωση αυτή και αμέσως το αποφάσισα, χωρίς να χαθεί κανένας πολύτιμος χρόνος. Έπρεπε να εκμεταλλευτώ την ευφορία και τον ενθουσιασμό των Αγριλιωτών που υπήρχαν έντονα διάχυτοι παντού, την εποχή εκείνη.

Εζήτησα κατ’ αρχάς τη συνεργασία των δυο στενών φίλων μου, Γιάννη Μαραγκού και Τηλέμαχου Κάη, που είχαμε αρμονικά συνεργαστεί μαζί στην Αδελφότητα και στο έργο της Μπαράκας, κάποιων ακόμη φίλων μου και ορισμένων επίσης ικανών συνεργατών μου από το γραφείο στο οποίο εξακολουθούσα ακόμα να εργάζομαι και τους κάλεσα στο γραφείο μου για να μιλήσουμε. Δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια που τότε χρησιμοποίησα, αλλά δεν θα ξεχάσω εκείνο το έντονο συναίσθημα αισιοδοξίας που ένοιωθα μέσα μου. Τους εξήγησα την πρόθεσή μου για να ιδρύσουμε μαζί έναν όμιλο φίλων του Αγρίλη (δηλαδή τον Ο.Φ.Α.), που θα δραστηριοποιούταν δυναμικά και τολμηρά, με στόχο να εξωραΐσουμε τον Αγρίλη, με ένα όμως κάπως διαφορετικό τρόπο. Τους εξήγησα ότι ο τρόπος που θα δραστηριοποιηθούμε, θα ήταν μεν τολμηρός, πρωτοποριακός, απόλυτα νόμιμος, έντιμος και διαφανής, αλλά δεν θα ήταν και τόσο … δημοκρατικός! Τους εζήτησα να με εμπιστευτούν απόλυτα και να μου παράσχουν την πρωτοβουλία κινήσεων στα σχέδια και στους στόχους του ΟΦΑ, τόσο για το είδος των έργων που θα χρειαστεί να κάνουμε στον Αγρίλη, όσο και για τον τρόπο που θα χρησιμοποιούσαμε για να συγκεντρώσουμε τα απαραίτητα χρήματα. Τα έπαιρνα υπεύθυνα όλα επάνω μου, έχοντας επίγνωση όλων των δυσκολιών και προβλημάτων, που μπορεί ίσως να αντιμετώπιζα, λόγω της εμπειρίας μου από την αντιμετώπιση χειροτέρων καταστάσεων που μπορεί να προκύπτανε συχνά στις επαγγελματικές μου αρμοδιότητες και καθήκοντά μου. Όλα πάντως τα έσοδα και τα έξοδα του Ομίλου, θα δημοσιευόντουσαν στο περιοδικό ΦΙΛΙΑΤΡΑ με απόλυτη λεπτομέρεια και αφού προηγουμένως θα είχαν υποστεί τον αυστηρό έλεγχο, όχι μόνο του Δ.Σ., αλλά και δύο ακόμα γνωστών και έντιμων εμπειρογνωμόνων. Του οικονομολόγου Νίκου Κάσσαρη, επιθεωρητή της Εθνικής Τράπεζας και του πολιτικού μηχανικού Νίκου Χριστόπουλου, διευθυντή του υπουργείου Δημοσίων Έργων, τους οποίους σχεδίαζα να καλέσω ως στενούς συνεργάτες μας, στον ΟΦΑ. Δεν χρειάστηκε και πολύ για να τους πείσω, γιατί όλοι με ήξεραν πολύ καλά και εμπιστευόντουσαν απόλυτα την εντιμότητά μου και τις ικανότητές μου.

Όλοι τους λοιπόν συμφωνήσανε ανεπιφύλακτα, όπως το περίμενα. Φτιάξαμε αμέσως το πρώτο καταστατικό του ΟΦΑ, συγκεντρώσαμε τις αναγκαίες υπογραφές που χρειαζόντουσαν για την έγκριση του καταστατικού, εκλέξαμε κι’ ένα προσωρινό Δ.Σ. και υποβάλαμε το καταστατικό μας προς έγκριση. Το 1970 όμως, υπήρχε η στρατιωτική χούντα και όλα τα καταστατικά, όπως και όλα τα ιδρυτικά μέλη των Σωματείων, έπρεπε να ελέγχονται προηγουμένως από την Ασφάλεια. Εκκλήθηκα ως Γραμματέας λοιπόν στην Ασφάλεια, όπου μου είπαν ρητώς και κατηγορηματικώς, ότι δεν θα ενέκριναν το καταστατικό μας, εάν δεν έφευγαν κάποιοι …«Αριστερής ιδεολογίας», από τη λίστα των ιδρυτικών μελών. Έτσι ο ένας απ’ τους δυο στενούς μου φίλους, δεν βρίσκεται μεν «τυπικώς» στα ιδρυτικά μέλη, αλλά δεν έπαψε να είναι πάντα ένας από τους πιο ενεργούς και ουσιαστικούς πρωτεργάτες, όλων των μετέπειτα δραστηριοτήτων του ΟΦΑ.

Μετά την έγκριση, εκλέξαμε (με τριετή θητεία) ως Πρόεδρο του πρώτου 15μελούς Δ.Σ. του ΟΦΑ, τον δικηγόρο Τηλέμαχο Κάη, ως Γεν. Γραμματέα τον υποφαινόμενο, και στη συνέχεια ορίσαμε ως Ταμία και ειδικό ελεγκτή των οικονομικών, τον Νίκο Κάσσαρη και ως ειδικό ελεγκτή όλων των τεχνικών έργων, τον Νίκο Χριστόπουλο. Στα Φιλιατρά είχαμε συστήσει ένα παράρτημα του ΟΦΑ, με μια Διοικούσα Επιτροπή από τους Μπ. Μανώλη, Δ. Παναγόπουλο, Χ. Μπογιατζή, Γ. Γιαννόπουλο, Ανδ. Παρίσσο και Σπ. Γκόνη, στην οποία μετά προστέθηκαν και άλλοι.

Ξεκινήσαμε όλοι με κέφι και ακολούθησε «κοσμογονία» πραγματική στον Αγρίλη. Δεν χάσαμε καθόλου χρόνο για τις αποφάσεις μας επί των έργων που θα κάναμε. Όταν βασανίζεις την κάθε απόφαση δεξιά κι αριστερά, πάνω και κάτω, χάνεις τον χρόνο και μαζί χάνονται και τα έργα που σκέπτεσαι να κάνεις. Σ’ αυτό, ήμουνα απόλυτος. Γι’ αυτό και είχα επιλέξει να στελεχώσω το πρώτο Δ.Σ. με άτομα που είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη στις ιδέες, στις αποφάσεις και στις δυνατότητές μου. Ήξερα ότι δεν θα προέβαλαν ποτέ επιφυλάξεις, ενστάσεις και ανώφελες κωλυσιεργίες, χωρίς λόγο. Η πολλή «δημοκρατία» με τις πολλές απόψεις και γνώμες στη λήψη αποφάσεων, δεν είναι τις περισσότερες φορές και πολύ χρήσιμη, ούτε πάντα και εποικοδομητική. Είναι μάλλον χάσιμο χρόνου και πολλές φορές και φθορά ή και ανασταλτικός παράγων, στο δημιουργικό πνεύμα κάποιων καινοτόμων και προοδευτικών αποφάσεων. Ποτέ μου δεν μετάνιωσα για τις αποφάσεις που πήρα στη ζωή μου, ενώ αντίθετα έχω μετανιώσει πολύ, για τις αποφάσεις εκείνες που δεν τόλμησα ποτέ να πάρω.

Καταρτίσαμε στη συνέχεια κι ένα πρώτο κατάλογο των έργων που κρίναμε ότι θα έπρεπε να γίνουν κατά προτεραιότητα και κάναμε και προϋπολογισμό του κόστους τους, που ξεπερνούσε τότε, τις 800 χιλιάδες περίπου δραχμές! Τα πρώτα έργα στον Αγρίλη, αφορούσαν συνοπτικά τα εξής:

• Την επισκευή του κατεστραμμένου τότε μώλου και την πλακόστρωσή του,
• την περιμάνδρωση, με νέα λιθοδομή, όλου του περίγυρου του λιμανιού.
• Τον εκβραχισμό και εκβάθυνση ενός ΒΑ τμήματος του μώλου.
• Τη διαμόρφωση της υπάρχουσας προβλήτας του Άμβουργερ.
• Τη διάνοιξη και ασφαλτόστρωση ενός νέου φαρδύ δρόμου από την εκκλησία έως την Μπούκα.
• Την ανέγερση ενός κτηρίου για εντευκτήριο, υπό μορφή ανεμόμυλου.
• Τη διαμόρφωση χώρου παιδικής χαράς με πολλά αθλητικά όργανα και εγκαταστάσεις.
• Τη κατασκευή ενός μικρού camping με σκηνές, νιπτήρες, ντουζιέρας, WC, και ενός minimarket μέσα στο υπάρχον μικρό πάρκο, που αναδασώσαμε, αντικαθιστώντας πολλά αλμυρίκια με πεύκα.
• Την εγκατάσταση ηλεκτροφωτισμού στο χώρο του μώλου με παραδοσιακά μεταλλικά φανάρια.
• Την ανάπτυξη του πράσινου, με φύτεμα πολλών νέων δέντρων, θάμνων και φυτών, δε όλους τους κοινόχρηστους χώρους που μπορούσαμε.
• Τη κατάληψη του χώρου της παλιάς κατασκήνωσης του Δημοσίου και τη διαμόρφωσή του σε Αθλητικό Κέντρο Αγρίλη, με διάφορα γήπεδα τένις, μπάσκετ, βόλεϊ, Μπιτς βόλεϊ και ποδοσφαίρου.
• Τη δημιουργία ενός μικρού τρίγωνου με πράσινο, νότια της εκκλησίας,
• Τη διάνοιξη πεζόδρομου και τον ηλεκτροφωτισμό του, από την Μπαράκα έως του Φουρναράκη,
• Τη κατασκευή ζαρντινιέρων για κρεμαστά φυτά και άνθη, πάνω απ’ το μαντρότοιχο του μώλου,
• Τη ανάπλαση του χώρου μπροστά από τα κελιά, ο οποίος μεταβλήθηκε από ξερότοπος σε έναν όμορφο τόπο, γεμάτο από δέντρα και θάμνους.
• Την προμήθεια πολλών θαλάσσιων οργάνων αναψυχής και άθλησης, όπως windsurfs, κανό, ποδήλατα, σκάφος ιστιοπλοϊκού, βάρκας κλπ., τα οποία νοικιαζόντουσαν.
• Τη κατασκευή μιας μεγάλης πλωτής εξέδρας (που ήταν αγκυροβολημένη έξω από το λιμάνι).
• Τη διοργάνωση πολλών αθλητικών αγώνων, κολύμβησης, καταδύσεως, πόλο κ.ά.

Πρέπει εδώ να επισημάνω, ότι όλα τα όργανα θαλάσσιων σπορ, τα είχαμε αναθέσει σε νεαρά παιδιά, για να τα εκμισθώνουν, να τα φροντίζουν και να τα φυλάνε, επιβλέποντας συγχρόνως και τα μικρά παιδιά που μάθαιναν να τα χρησιμοποιούν. Αυτοί οι νεαροί Αγριλιώτες ήταν ο Ν. Αθανασόπουλος, ο Ν. Κωτσάκης, ο Θ. Γαβρίλης και κυρίως ο Γ. Φωτόπουλος που ίδρυσε μετά και το Ν.Ο.Φ. Ο ΟΦΑ επίσης φρόντισε να τελείται από τότε τακτικά η Ανάσταση και τα Άγια Πάθη στην εκκλησία του Αγρίλη και έπεισε και πολλούς εύπορους συμπατριώτες μας, όπως και κάποιους Αθηναίους, να κάνουν πολλές και γενναίες δωρεές, όπως και πλακοστρώσεις στην εκκλησία της Αγριλιώτισσας. Μας συμπαραστάθηκε πολύ τότε, ο Δήμαρχος Τάσος Παπαδόπουλος, ό Στρατηγός Παναγιώτης Χριστόπουλος (ΕΟΤ, ΜΟΜΑ), ο επιχειρηματίας Τομ Πάππας, ο Δ/ντής Τεχνικής υπηρεσίας της Νομαρχίας Διον. Παναγόπουλος, οι μηχανικοί Μπάμπης Βωβός και Αντρέας Παρίσσος, ο αρχιτέκτονας Αντ. Ηλιόπουλος, ο βιομήχανος Κώστας Κόλλιας και ο απόδημος Περ. Σινόπουλος

Τα έργα της πρώτης περιόδου του ΟΦΑ, αναφέρονται λεπτομερώς και με φωτογραφίες, στο βιβλιαράκι «ο Αγρίλης μας», που εξέδωσα το 2003. Το λαχείο δε της πανελλήνιας κυκλοφορίας, που τολμήσαμε και εκδώσαμε τότε, απέφερε από μόνο του, πάνω από 200.000 δρχ. και το 80% των λαχείων αυτών, πουλήθηκε στους συναδέλφους μου της ESSO PAPPAS. Εδώ, επί τη ευκαιρία, θα πρέπει να αναφέρω ότι γι' αυτό το γεγονός συκοφαντήθηκα και λοιδορήθηκα, ότι δήθεν δεν τηρήθηκαν όλες οι προβλεπόμενες νόμιμες διαδικασίες, κατά την κλήρωση του λαχείου που είχαμε εκδώσει με σκοπό, να χρηματοδοτήσουμε τα έργα του ΟΦΑ στον Αγρίλη. «Όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει …κρεμαστάρια» λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Πληροφορώ λοιπόν, για την αποκατάσταση της αλήθειας, ότι η κλήρωση του λαχείου έγινε δημοσίως στα γραφεία του ΟΦΑ, υπό πλήρη διαφάνεια, στις 27-4-71, όπως είχε προαναγγελθεί δια του τύπου και υπό τον έλεγχο όλων των νόμιμων εκπροσώπων των Αρχών του κράτους, παρουσία του Δ.Σ. του ΟΦΑ, των εκπροσώπων των υπουργείων Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, του Αστυνομικού Διευθυντή του οικείου Αστυνομικού τμήματος και πολλών άλλων ατόμων που προσήλθαν στη κλήρωση. Τα πρακτικά δε της κλήρωσης των εξηντατριών (63) τυχερών αριθμών, υπογράφτηκαν από τους εκπροσώπους των Αρχών, διαβιβάστηκαν στις αρμόδιες υπηρεσίες, τοιχοκολλήθηκαν έξω από τα γραφεία του ΟΦΑ και δημοσιεύτηκαν στον τύπο την επομένη ημέρα.

Κλείνοντας το αφήγημα των αναμνήσεών μου για την ίδρυση του ΟΦΑ, θα ήθελα να επισημάνω ότι ο Όμιλος Φίλων του Αγρίλη, πέτυχε απόλυτα στους στόχους του, για τους εξής βασικούς λόγους:

Χάρη κυρίως στη σωστή επιλογή ενός καλού Διοικητικού Συμβουλίου με εξαιρετικούς συνεργάτες, που είχαν επίγνωση των καθηκόντων τους, εμπιστοσύνη, ομόνοια και αγάπη μεταξύ τους και στην έλλειψη πολυφωνίας, διχογνωμίας και διαφωνιών.

Χάρη στην εμπειρία που είχαμε ήδη αποκτήσει, από τις προηγούμενες συμμετοχές μας σε κάποια άλλα κοινωφελή Σωματεία και από τα διδάγματα που είχαμε αντλήσει από τις συμμετοχές αυτές.

Χάρη στο νεαρό της ηλικίας μας και της καλής επαγγελματικής μας κατάρτισης που είχαμε. Οι άνθρωποι που τολμούν να υλοποιήσουν καινοτόμες ιδέες, έχει αποδειχτεί ότι είναι πολύ νέοι στην ηλικία και έχουν επιτύχει κάτι το πολύ αξιόλογο, στον επαγγελματικό τους τομέα.

Χάρη στη καλή μελέτη, οργάνωση και εκτέλεση των σκοπών και στόχων του Ομίλου. Αν οι σκοποί και στόχοι ενός Σωματείου δεν έχουν τον απαραίτητο σχεδιασμό και την επιβαλλομένη καλή μελέτη, οργάνωση και επίσης τη σωστή εκτέλεση, είναι καταδικασμένο σε πλήρη αποτυχία.

Χάρη στη έλλειψη προσωπικών φιλοδοξιών, για αξιώματα και ανώτερες θέσεις στο Δ.Σ. Πρέπει εδώ να επισημάνω, ότι και στα δύο Σωματεία (ΠΥΡΣΟ και ΟΦΑ) στα οποία είχα πρωτοστατήσει για την ίδρυσή τους, δεν επιδίωξα ποτέ τη θέση του Προέδρου, για ένα και μόνο λόγο. Γιατί με ενδιέφερε κυρίως το να επιτύχει ο Σύλλογος στους στόχους του, παρά το να προβάλλομαι και να καμαρώνω εγώ, από την προεδρική θέση.

Χάρη επίσης και στις πολύ καλές προσωπικές γνωριμίες που είχαμε τότε, με σημαίνοντες πολιτικές και οικονομικές προσωπικότητες της εποχής εκείνης. Δεν το κρύβω, πως εάν δεν είχα τότε, την εξέχουσα όντως ανώτερη διευθυντική θέση, στο ιδιαίτερο γραφείο του Τομ Πάππας, ο οποίος ήταν επί κεφαλής ενός πρωτοκλασάτου βιομηχανικού συγκροτήματος, όπως ήταν η ESSO PAPPAS, δεν θα είχα ασφαλώς σημειώσει και την ίδια μεγάλη επιτυχία, στο τολμηρό έργο του ΟΦΑ, που ανέλαβα να φέρω εις πέρας. Εάν όμως έλειπε και η μεγάλη μου αγάπη για τα Άγια πάτρια χώματα, τίποτα ίσως επίσης να μην είχε συμβεί. Άρα, η όλη επιτυχία της δραστηριότητάς μου εκείνης, οφείλεται κατά πρώτον και κύριο λόγο, στο μεγάλο μου έρωτα για τον Αγρίλη μας!

Τη τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα, επέστρεψα ως συνταξιούχος πλέον στα πατρώα εδάφη, για να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Από το 1978 είχα φτιάξει κι ένα δικό μου σπίτι στον Αγρίλη, όπως το είχα ονειρευτεί από τότε που σπούδαζα αρχιτεκτονική στην Αμερική. Δυστυχώς ο θάνατος του πατέρα μου με έκανε να διακόψω τότε στη μέση τις σπουδές μου και να επιστρέψω στα Φιλιατρά, απ’ όπου και ακολούθησα μετά, μια εντελώς διαφορετική υπαλληλική καριέρα, αρχίζοντας από τον Οργανισμό Καπνού και τελειώνοντας στο Χαλυβουργείο του συγκροτήματος ESSO PAPPAS.

Γυρίζοντας στη γενέτειρα το 1995, δεν αναμίχθηκα ξανά άμεσα με τον ΟΦΑ, αφήνοντας στα χέρια της νέας γενιάς των Αγριλιωτών τη διοίκησή του. Έμμεσα όμως ήμουν διαρκώς παρών και βοηθούσα πάντα εκεί που νόμιζα ότι έπρεπε να επέμβω. Ασχολήθηκα πάλι έμμεσα τότε, με τον ΠΥΡΣΟ, αναλαμβάνοντας απ’ την αρχή τον μορφωτικό του τομέα και ίδρυσα την ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΕΡΑΝΗΣ, η οποία έκτοτε δραστηριοποιήθηκε δυναμικά, χάρη και στη συνεργασία της με το ΕΚΕΒΙ. Πέραν των χιλιάδων νέων βιβλίων που συγκεντρώσαμε, δημιουργήσαμε μια νέα αίθουσα αναγνωστηρίου και ένα τμήμα δανειστικής βιβλιοθήκης, αλλά τοποθετήσαμε και έναν έμμισθο βιβλιοθηκάριο-επιμελητή και ένα δάσκαλο πληροφορικής για τα παιδιά της σχολικής ηλικίας. Διοργανώσαμε διαφόρων ειδών διαλέξεις, ομιλίες, διαγωνισμούς και γιορτές για παιδιά και γονείς, αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι εκδώσαμε μία εξαιρετικής μορφής και ύλης πολυσέλιδη και έγχρωμη μηνιαία εφημερίδα, τις ΦΙΛΙΑΤΡΙΝΕΣ ΩΡΕΣ, για έξι συνεχή χρόνια. Μια εφημερίδα, που άφησε εποχή…

Δυστυχώς τον νέο αυτό κύκλο έντονης δραστηριοποίησης, τον διέκοψε ξαφνικά μια απρόσμενη αήθης αντίδραση από μέλη του ΔΣ του ΟΦΑ σχετικά με την αγορά από της παλιάς σταφιδαποθήκης του ‘Άμβουργερ, με σκοπό την επέκταση του Αθλητικού Κέντρου του Αγρίλη, γεγονός που, πέραν του ότι με ταλαιπώρησε προσωπικά επί δέκα περίπου χρόνια στα δικαστήρια, μου προξένησε επιπλέον και ψυχικά τραύματα, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψω την κάθε ενασχόλησή μου με τα κοινά, νοιώθοντας μεγάλη αηδία και απογοήτευση. Συνέβησαν όμως και άλλα δυσάρεστα γεγονότα στη συνέχεια, που είχαν σχέση με την μεθοδευμένη και άκρως μεροληπτική –κατά την εκτίμησή μου- απόφαση του ΟΦΑ, να εκμισθώσει το ΜΥΛΟ, σε πρόσωπο που διατηρούσε στενές φιλικές σχέσεις με το τότε Δ.Σ.. Αυτό ήταν και η αιτία που προκάλεσε τελικά την οριστική πλέον διακοπή, της κάθε σχέσης μου με τον ΟΦΑ. Έκτοτε έμεινα μόνος, παρέα με τις πολύ αυστηρές εκείνες αρχές που πρέσβευα ανέκαθεν, για τις άψογες και αμερόληπτες αποφάσεις που όφειλαν πάντα να παίρνουν, τα εκάστοτε Δ.Σ. του ΟΦΑ.

Αποτραβήχτηκα λοιπόν εντελώς από τον ΟΦΑ και μόνο το έτος 2003 ασχολήθηκα για λίγο με τον Αγρίλη, όταν έγραψα και εξέδωσα το μικρό βιβλιαράκι «ο Αγρίλης μας», που είναι και το «κύκνειο άσμα» της προσωπικής μου ανάμιξής, με τα κοινά και με τους Συλλόγους.

Τελικό αποτέλεσμα. Απογοήτευση και πίκρα από την ανάμιξή μου στα κοινά, όσον αφορά τον ΟΦΑ και τον Αγρίλη! Θυμήθηκα έναν φίλο μου που είπε κάποτε: «Θα έρθει η στιγμή που θα απογοητευτείς πολύ και θα μετανιώσεις ίσως, για τους αγώνες, τις ταλαιπωρίες και τις θυσίες που κάνεις τώρα, όταν θα νοιώσεις κάποτε, την απρόσμενη συμπεριφορά των διαδόχων σου, προς το πρόσωπό σου». Ναι, όντως απογοητεύτηκα κα πικράθηκα, αλλά ποτέ μου δεν μετάνιωσα, για ότι έκανα!

Ιούνιος 2015! Σήμερα εξακολουθώ να μένω στον αγαπημένο μου Αγρίλη, αλλά έχουν φύγει δυστυχώς όλοι σχεδόν οι παλιοί φίλοι μου και συνεργάτες, που παλέψαμε μαζί για τον ΟΦΑ και τον Αγρίλη. Οι μόνοι που σχεδόν έχουμε μείνει και βλεπόμαστε κάπου-κάπου στη ΜΠΑΡΑΚΑ, είμαι εγώ περί τα 80 και ο αειθαλής Μπάμπης Μανώλης στα 97του! Σαράβαλα σωματικά και οι δυό μας, αλλά με το μυαλό μας να δουλεύει ακόμη και προπαντός να θυμάται… Πίνουμε λοιπόν το καφεδάκι μας και τα λέμε σιγά-σιγά, αλλά και δυνατά, επειδή δεν ακούμε…

-Θυμάσαι Μπάμπη;

-Θυμάμαι Κώστα…

-Και εγώ θυμάμαι Μπάμπη, αλλά νομίζω κανείς άλλος δεν θυμάται αυτά που εμείς θυμόμαστε!

-Γράψε λοιπόν κάτι εσύ, για …να θυμούνται οι παλιοί και για να μαθαίνουν οι νέοι!

-Έγραψα κάτι Μπάμπη μου, για την παλιά εκείνη χρυσή εποχή και θα σου πω τι θα κάνω. Εγνώρισα λοιπόν Μπάμπη, τον άνθρωπο που έχει αναλάβει αφιλοκερδώς να ενημερώνει μέσα απ’ το διαδίκτυο (ξέρεις, από το Ιντερνέτ, όπως λέμε εμείς Μπάμπη), τους απανταχού φίλους του Αγρίλη για τα νέα του ΟΦΑ και για τις ομορφιές του Αγρίλη μας. Αυτός λοιπόν, ο φίλος του Αγρίλη Μπάμπη, ενδιαφέρθηκε για να του στείλω τις αναμνήσεις μου για την ίδρυση του ΟΦΑ και για το τι κάναμε εμείς τότε Μπάμπη για τον Αγρίλη και αποφάσισα να του τις στείλω.

-Καλοσύνη του και να είναι καλά ο φίλος αυτός!

-Ναι Μπάμπη. Τον ευχαριστώ πολύ και του στέλνω χαιρετίσματα, απ’ τον Αγρίλη με αγάπη!

Κώστας Σπανός. Ιούνιος 2015

 

 

 

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑΤΑ    Του Μπάμπη Τσαφαρά